เรื่องราวของเด็กๆ บางทีผู้ใหญ่ก็อาจเข้าไม่ถึง สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาทำล้วนมีความหมาย อยู่ที่ผู้ใหญ่จะใส่ใจในรายละเอียดเหล่านั้นหรือไม่
เช่นเดียวกับเรื่องราวที่ขียนโดยเด็กหญิงคนหนึ่งกับเพื่อนของเธอ “ที่ไม่มีใครมองเห็น” มาติดตามกันว่าเธอเขียนถึงใครและเรื่องราวจะน่าขนลุกขนาดไหน ถ้าพร้อมแล้วไปติดตามกันเลย
นี่คือ “ลิซ่า” เธอเป็นเพื่อนของฉัน พ่อและแม่ของฉันมองไม่เห็นเธอ พวกเขาจึงคิดว่าลิซ่าคือเพื่อนในจินตนาการ ลิซ่าเป็นเพื่อนที่ดี
วันนี้ฉันตั้งใจจะปลูกดอกไม้ในสวน ฉันจะปลูกใกล้ๆ กับหลุมทราย แต่ลิซ่าบอกว่าตรงนั้นเป็นที่ที่พ่อของเธอนอนอยู่ ฉันจึงปลูกในแก้วแทน
วันนี้ลิซ่าไปโรงเรียนกับฉัน ฉันพาเธอไปแนะนำตัว แต่คุณครูมอนโรโกรธมากเพราะเธอมองไม่เห็นลิซ่า ลิซ่าเศร้ามากจึงเอาแปรงลบกระดานไปซ่อน
เมื่อวานเป็นวันเกิดของฉัน แม่ซื้อพิซซ่ามาแต่ไม่มีใครมางานเลี้ยงเลย ลิซ่าบอกว่ามีคนมาแล้วที่ระเบียงและกลับไปแล้วโดยทิ้งของขวัญไว้ ฉันได้บาร์บี้ 3 ตัว รองเท้า และเงิน 5 เหรียญ ฉันและลิซ่าเล่นบาร์บี้ด้วยกัน
วันนี้คุณครูมอนโรไม่มา คนที่มาสอนแทนคือคุณครูดิกแมน เธอสวยและใจดี และให้พวกเรากินขนม ฉันอยากให้เธอมาเป็นคุณครูของฉัน
เมื่อวานลิซ่าและฉันออกไปเดินเล่นไกลมากจนกระทั่งพระจันทร์โผล่ขึ้นมา พ่อโกรธมาก เขาบอกว่าลิซ่าเป็นเรื่องงี่เง่าและโกหก ลิซ่าเศร้ามากและหายไป วันนี้เธอไม่มาโรงเรียน และคุณครูดิกแมนบอกว่า คุณครูมอนโรจะไม่กลับมาอีกแล้ว
เมื่อวานพ่อฉันทำงานทั้งวัน เขากลับมากินข้าวเย็นที่บ้าน วันนี้เขาก็ยังทำงาน วันนี้แม่ห่อข้าวเที่ยงให้ฉันเป็นพุดดิ้ง พุดดิ้งเป็นของโปรดของฉัน
ฉันคิดถึงลิซ่า พ่อยุ่งกับการทำงานมาก เขาไม่กลับบ้านเลยในสุดสัปดาห์ แม่โกรธพ่อมาก ฉันจะเขียนจดหมายถึงลิซ่า
“ถึงลิซ่า ฉันคิดถึงเธอ กลับมาเถอะ ฉันขอโทษที่พ่อฉันทำแย่ๆ กับเธอ เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน”
เมื่อวานลิซ่ากลับมา เธอบอกว่าขอโทษที่หนีไป ฉันบอกเธอว่าพ่อไม่ได้กลับบ้านเลย ลิซ่าบอกว่าคุณครูมอนโรและพ่อของฉันกำลังนอนอยู่เหมือนพ่อของเธอ ฉันหวังว่าพวกเขาจะตื่นเร็วๆ นี้
